Rodzicielskie prawa Murphy'ego

Wychodzenie z dzieckiem z domu wystawia rodzica na działanie pochodnych prawa Murphy'ego.

Dygresja.

Pochodzenie prawa Murphy'ego nie jest do końca zbadane, różne źródła podają różne wersje, najważniejsze jest jednak to, że pewien facet nazwiskiem Murphy zauważył, że jeśli coś można zrobić źle, ktoś na pewno tak to zrobi. Prawo w podaniu ustnym ewoluowało do wersji "Jeśli coś może się nie udać, nie uda się na pewno", oraz doczekało się wielu pochodnych.

Pochodne te można obserwować w każdej dziedzinie życia, także w dziedzinie rodzicielskiej. A zwłaszcza na spacerze. U nas jest ich pięć.

1. Prawo brakującej parówki

Pora śniadania. Zaglądamy do lodówki, proponujemy dzieciom dwie wersje śniadanka, wybierają obie, o dziwo, jedzą . Przy okazji robimy listę zakupów.

- I kup jeszcze parówki - dodaję, na wszelki wypadek cicho. Jednak nie tak cicho, jak powinnam.

- Chcę paówkę! - komunikuje od razu Joasia.

- Ce! Ce! - potwierdza Witu.

- Nie ma parówek, tatuś dopiero idzie do sklepu, jak wróci, zjecie sobie - łagodzę.

- Nie!

- Zjedz teraz swoje płatki, dobrze?

- Nie! Nie chcę patków! Chcę paówkę!

- Da! Ce!

Tak. To właśnie jest prawo brakującej parówki.

Prawo brakującej parówki.
Nieosiągalne jedzenie jest lepsze od osiagalnego.

2. Prawo jednej pieluchy

Ostatniego lata przez trzy tygodnie woziłam w wózkowej torbie trzy pieluchy. Dwie jednorazówy i wielorazową z dwoma wkładami. Nie użyłam ich ani razu. Wyjęłam je w końcu, bo wychodziliśmy tylko na chwilkę, a do torby chciałam, zamiast pieluch, schować zakupy.

W drodze Witu zrobił kupę. Kupa była złośliwa i postanowiła rozejrzeć się po świecie. Dziekując Stwórcy, że razem z pieluchami nie wyjęłam z wózka chusteczek nawilżanych, posprzątałam i zawinęłam Witula w tetrową pieluszkę, która robiła akurat za ocieniacz*. Dumna z siebie, że tak sobie poradziłam, ruszyłam dalej. Chwilę później Witu zrobił siku.

Wyszliśmy naprawdę na chwilkę.

Jeśli nie zabierzesz pieluch, natychmiast będą potrzebne. Jeśli zabierzesz jedną, będą potrzebne dwie.

3. Prawo suchego ubranka

(Początkowo uważałam, że to prawo czystego ubranka, ale niedawno zmieniłam zdanie. Gdyż nieco brudne ubranko da się jeszcze nosić, a mokrego - zwłaszcza w zimie - już nie.)

Jedziemy na popołudnie do cioci. Pakuję torbę. Komplet ubranek dla Witu, komplet ubranek dla Joasi.

- Wiesz - mówię do ojca dzieciom - Asia już chyba nie potrzebuje ubranek na zmianę. Ostatnie cztery wizyty przetrwała bez przebierania. Wezmę jej tylko majteczki na wszelki wypadek.

Ojciec dzieciom kiwa głową. 

Jedziemy.

Trzy minuty po wejściu do cioci Joasia oblewa się sokiem.

Z ubrankiem jak z parasolem. Nie weźmiesz - będzie padało jak nic.

4. Prawo lotnej drzemki

Umawiamy się ze znajomymi.

- To o której wam pasuje? - pada w końcu.

Zastanawiamy się.

- Asia w ogóle teraz nie śpi, za to o 16.00 ma kryzys, Witu śpi od dziewiątej, a potem od pierwszej. Umówmy się na wpół do trzeciej, będzie akurat po obiedzie.

Znajomym pasuje. Nie mają dzieci.

O 9.00 Witu nie zasypia.

Trzy próby położenia go spać kończą się niczym. 

- Trudno, może dziś w ogóle nie będzie spał, albo zaśnie w wózku, jak wyjdziemy - pocieszamy się.

Szykujemy obiad, pakujemy się do wyjścia.

O 14.00, tuż przed obiadem Joasia zasypia po cichutku w swoim łóżeczku. Śpi do 18.00.
Wzdychamy, mamroczemy pod nosem i przekładamy wizytę na następny raz. 

5. Prawo ostatniego kwadransa

Wychodzimy. Tym razem nie tak sobie - jesteśmy umówieni na konkretną godzinę i nie bardzo możemy się spóźnić.
- Musimy wyjść najpóźniej o 14.30 - mówi ojciec dzieciom.
Zima, więc żeby ze wszystkim zdążyć, zaczynamy pakowanie i ogarnianie o 13.15. Żeby o 14.00 ubrać siebie, dzieci i wyjść. Wszystko idzie świetnie. Do 14.00.
O 14.00 zaczynamy zakładać wyjściowe ubranka. Potem buciki. Potem Witu robi kupę. Zdejmujemy buciki i ubranko, przewijamy. Zachęcona przykladem brata Asia też chce kupę, ale robi tylko siku, za to moczy wyjściową sukienkę. Przebieramy. Jest 14.15. Teraz kurtki. Asi przypomina się, że chce jej się pić, biegnie do kuchni, łapie kubek i oblewa się herbatką. Przebieranie. Witu zdjął buty. Zakładamy jeden but. Drugiego nie ma. Trudno, pojedzie w grubych skarpetkach. Gdzie skarpetki? Poszukam, poczekaj, Witulku, na podłodze. Witu nie chce czekać na podłodze, chce na rączki, łapie mnie za wyjściowe spodnie. Czarne. Na spodniach pojawiają się odciski białych łapek. Sudokrem jak nic. Czyścimy chusteczkami, drugie spodnie nie wyschły. Inne się nie nadają. Plamy nie schodzą, zakładam mokre. Witu w końcu ubrany, teraz Asia. Asia ucieka, biega po mieszkaniu, skacze po tapczanie, nie chce zakładać kurtki. 14.25 - sterroryzowana Asia (-Możesz zostać w domu, chętnie z tobą zostanę, bo mam już dość, a tata pojedzie sam z Witulkiem. - Nieeee! Ubieraj mnie! Ubieraj!) wreszcie daje się kompletnie ubrać. Bierzemy Witu i torbę - aha, torba rozpakowana, zagadka Sudo rozwiązana - dorwał ją znudzony długim wychodzeniem Witu. Pakujemy. Nie ma chusteczek, bo czyściłam spodnie i wyjęłam. Szukamy. Wkładamy. Asia zdjęła buty, bo "było jej gorąco". Zakładamy. Jeszcze butelka, bo jakieś małe rączki wrzuciły ją do buta. Wszystko. Chyba. Wychodzimy. Trochę później, niż zamierzaliśmy.

Na dzieci pośpiech źle wpływa. Nie spiesz się, zawsze zdążysz się spóźnić.

*Przeciwsłoneczna osłonka.