Kilka myśli o samotności

Samotność jest wpisana w macierzyństwo.

Na pozór wydaje się, że tak nie jest - bo przecież macierzyństwo to przede wszystkim bycie z drugim, bycie dla. Żadna tam samotna wyspa.

Ale jednak jest.

Samotność nie jest dobra ani zła.

Bywa pożyteczna. Bywa przygnębiająca. Bywa, że naraz. 

Przede wszystkim: samotność to nie jest stan fizyczny, ale stan ducha. To nie czas, w którym nikt mi nie towarzyszy, tylko moment, w którym nie ma nikogo, kto by zrozumiał to, co się dzieje u mnie w środku. Dlatego macierzyństwo jest związane z samotnością. Nierozerwalnie.

Może kiedyś, wcześniej, było inaczej. Matka mieszkała z innymi matkami,  a one wiedziały, jak to jest. Teraz rodziny są jednopokoleniowe, trzeba wyjść, spotkać się, znaleźć czas i przestrzeń na rozmowę - a to wcale nie jest łatwe, i rozmowa wcale nie jest łatwa.

Samotność jest czasem bardzo potrzebna. Pozwala zajrzeć w głąb siebie, usłyszeć to, co się dzieje naprawdę, i niemowlęcy płacz wcale w tym nie przeszkadza. Ale kiedy indziej bywa przytłaczająca, dzieląca jak murem świadomością, że ja tu, a wszyscy tam, że ja nie mogę, a oni mogą. Choćby oni nie byli i nie mogli, mam poczucie utraty. Poczucie niepodzielenia się, nie bycia wysłuchaną. Nieuczestniczenia, a może raczej uczestniczenia w czymś zupełnie innym, czego żadna nie-matka nie zrozumie. 

Samotność jest wpisana w macierzyństwo, bo doświadczenie macierzyństwa jest nieprzekazywalne. Chociaż tak wiele kobiet je ma i wydaje się być powszechne, tylko kawałki są wspólne. Fragmenty. Niektóre. Reszta bywa nie do opowiedzenia. 

A mimo to warto opowiadać.