Rzeczy, których nie mówię mężowi

Zazwyczaj nie poruszam na blogu tematów bardzo-bardzo osobistych. Właśnie dlatego, że osobiste. Ale tym razem będzie inaczej. Bo za mną jest bardzo ważny dzień.

Jaki?

Wczoraj minęło nam - mnie i ojcu dzieciom - dziesięć lat razem. Z tego niemal połowa z licencją na dzieci.

Sama trochę nie dowierzam, jak to piszę.

Dziesięć.

Kawał życia.

***

Zakochiwanie się od pierwszego wejrzenia uważałam zawsze za literacką metaforę rodem z kiepskich romansów. Może dlatego przytrafiła się właśnie mnie. Pamiętam jak dziś nasze pierwsze spotkanie: siedziałam nad filiżanką herbaty karmelowej, słuchałam, co ten facet po drugiej stronie stolika opowiada, i wiedziałam, że to jest mężczyzna mojego życia. Na pewno. I bardzo się starałam do tego w żaden sposób nie przyznać. Głupio tak na dzień dobry oświadczyć komuś, że się chce z nim spędzić życie. A ja właśnie to czułam.

Potem się okazało, że on też.

A potem jakoś tak nagle minęło dziesięć lat.

Dobrych.

Pięknych.

Pełnych spokoju.

Czemu tak o tym piszę?

Bo zanim się poznaliśmy, moje życie emocjonalne wyglądało jak wielka sinusoida. Zakochiwałam się i odkochiwałam - bez wzajemności. Skomplikowane reguły rządzące życiem ludzi poszukujących drugiej połówki, pytania, których lepiej nie zadawać, intencje, które trzeba odgadnąć, żeby wiedzieć, na czym się stoi. A teraz mam to z głowy. 

Nie będę Wam tu wciskać przesłodzonych opowiastek o bezpiecznych przystaniach i cieple domowego ogniska. Powiem po prostu, jak jest.

A jest dobrze.

Bo budujemy na zaufaniu. Na szczerości. Na dialogu. 

Nie zawsze jest nam łatwo słuchać się nawzajem, o, nie. Tyle jest rzeczy, które chcą w tym przeszkadzać. I trzeba je olać, zwyczajnie olać, choćby to był najważniejszy egzamin w sesji, nieprzespana noc przed ważnym spotkaniem, tekst z dedlajnem na wczoraj. To wszystko jest ważne, ale nie ważniejsze.

Bo jedne rzeczy przemijają, a inne zostają - trzeba tylko zdecydować, które będą które.

Stabilność uczuć. Pewność miłości. 

Dzięki temu mogę zajmować się innymi rzeczami dobrze i z pasją. Bo mam bezpieczne zaplecze. Bez żadnych tuneli, którymi może przedostać się wróg*. 

Nie jest tak, że nic się przez te dziesieć lat nie zmienia. O, nie. To proces, który trwa. Pewne rzeczy dojrzewają, kształtują się, pięknieją. Inne giną. My się zmieniamy - i dzięki temu cały czas możemy się odkrywać. Nie ma nudy. Jest ciekawość. Stare, ale nowe.

I to poczucie życia w pełni. 

I świadomość, że bez niego żyłabym - połowicznie. 

Ale, ale. 

Co to za rzeczy, których nie mówię mężowi?

To drobnostki. Rzeczy nieważne, błahe i zajmujące tylko przestrzeń innym słowom, które powinny zostać wypowiedziane. Nie mówię o nich, żeby nie brakło czasu na te ważne. 

O wszystkim innym mówię. I o wszystkim innym słucham. 

A czasami (nawet ja!) o wszystkim milczę. I dobrze nam się milczy razem.

W jego ramionach jest mój dom - i to nie żadna metafora rodem z kiepskiego romansu.

Tak po prostu jest.

*Tak, tak, właśnie obejrzałam najnowszy odcinek Homelandu.