Tak, jesteś potrzebna. Bardzo

Cześć.

Tak, mówię do ciebie. Do ciebie, moja droga.
Nie chowaj się za stosem prania, za brakiem czasu, za wyrzutami sumienia, że jesteś złą i niedoskonałą matką. Zostaw na chwilę te gary, te zabawki rozsypane na podłodze, ten żal schowany głęboko w sercu, że tyle się nie da, że nie można.
Zostaw i posłuchaj.

Tak, jesteś potrzebna. 

Tak, jesteś ważna.

Tak, jesteś piękna i dobra.

I nie, nie chodzi mi o to, że twój przysłowiowy już dres ze śladami lepkich łapek na udach jest jak balowa suknia. Bo nie jest. Obie to dobrze wiemy.
I nie, nie chodzi mi o to, że jesteś potrzebna tylko do sprzątania, gotowania, wycierania nosów i pup. Owszem, do tego też, ale to nie jest najważniejsze.
Wiesz to przecież.

Siedzisz w domu z dziećmi, Zupełnie jak ja. I słuchasz tych głupich tekstów o kobietach, które "siedzą w domu", które "ojej, nie wracają do pracy". Które "żyją z zasiłku". Które "tak się marnują, a tyle by mogły".

I nie. Ty się nie marnujesz. Ani ja. 

Wykonujemy najważniejszą robotę na świecie. 

Po cichu, bez fanfar i tysiąca lajków na fejsie.

Parę dni przed porodem usłyszałam od spowiednika: moja mama zmarła, kiedy miałem dziesięć lat. Bardzo mi jej brakowało: rozmów, wsparcia - ale najbardziej brakowało mi tego, żeby mnie przytuliła. Skopało mnie mocno to jedno zdanie.


Wiesz, o czym mówię, prawda?
Całe to przewijanie, karmienie, przytulanie, robienie zupek, nieustanne sprzątanie tego cholernego bałaganu, gotowanie, pranie, wycieranie nosów i pup, podawanie syropków, zapinanie butów i bluz. Całe to rezygnowanie z siebie, ze swojego czasu, z gorącej kawy, z przespanych nocy, z życia towarzyskiego, z rozwoju zawodowego. Całe to zmęczenie, niewyspanie, frustracja, poświęcenie, całe to oddanie kilku lat swojego życia - to wszystko ma sens.
Głęboki sens.

To jest miłość w praktyce. 

A nie da się inaczej nauczyć miłości - niż kochając.
Nie da się inaczej nauczyć altruizmu i empatii - niż pokonując własny egoizm.
I nikt inny nie nauczy tego twoich dzieci.

Ale to nie jest łatwe, o nie.
Bo tak niedużo trzeba, żeby poczuć się zapomnianą. Nikomu niepotrzebną. Porzuconą. Zostawioną przez cały świat, który przed dziećmi był twój, a teraz już nie jest.
Tak mało wystarczy, żeby uciekać ze łzami do łazienki. Żeby się dołować i smucić, żeby nie widzieć żadnych perspektyw, żeby stracić dystans, moc i radość.

I wiesz, wtedy właśnie jest ten moment, w którym musisz spojrzeć sobie w oczy i powiedzieć:

to, co robię, jest ważne. Jest potrzebne. Jest nie do zastąpienia. 

Jest bardzo dobre.

Bo takie właśnie jest.
A ty i ja - jesteśmy bardzo potrzebne.
I nawet jeśli są momenty, w których chcemy uciec z domu, już, zaraz, natychmiast, po prostu wyjść i zostawić to wszystko - to tęsknimy i wracamy szybciej, niż się nas spodziewają.

Bo bez nas nie ma nic.
Jesteśmy najcenniejsze. I najpotrzebniejsze. Jak powietrze.

Nasza wrażliwość. Nasze hojne serce, które potrafi obdarowywać miłością. Nasza zdolność do cieszenia się z drobiazgów. Nasze łzy wzruszenia i wściekłości. Nasza moc potrzebna do walki o to, co najważniejsze. Nasza otwartość na drugiego, nawet jeśli rani, zawodzi albo zwyczajnie denerwuje rozrzucaniem lego po przedpokoju. Nasza umiejętność wybaczania kolejny raz i kochania mimo wszystko.

Tak, tego nikt inny nie nauczy naszych dzieci.
Tylko my. Ty i ja.

Kobiety.

Tak, jesteś ważna.

Tak, jesteś potrzebna. 

Tak, jesteś piękna i dobra.

Tak. Takie będą twoje dzieci. 

Warto.

---
Ten tekst to spóźniony prezent na Dzień Kobiet.
Podaruj go ode mnie tej kobiecie, która najbardziej go potrzebuje.